Fort Europa Is Een Kaartenhuis. Waarom het aanblijven van Merkel de EU verder zal aantasten

Civis Mundi Digitaal #62

door Olli Salvatore

De afgelopen weken werd de regering van Merkel zwaar op de proef gesteld. Horst Seehofer, Duits minister van Binnenlandse Zaken van de Beierse conservatieve coalitiepartner CSU, eiste dat Merkel de grenzen zou sluiten voor de toestroom van asielzoekers.

Hij krijgt het niet langer aan zijn kiezers verkocht dat jaar na jaar duizenden migranten, al dan niet gewettigd om asiel te verkrijgen, Duitsland blijven doorkruisen, hetzij als transmigrant, hetzij met het plan er te blijven.

Op het hoogtepunt van de migratiecrisis had Merkel met haar uitspraak ‘Wir schaffen das’ het gros van de bevolking nog bereid gevonden om de noodlijdende nieuwkomers op te vangen. De warmte waarmee het Duitse volk hen opving leek wel een collectieve ‘wiedergutmachung’ voor hetgeen de Duitsers de joden hadden aangedaan onder Hitler.

Doch enkele pretbedervers onder de asielzoekers zorgden er voor dat de stemming omsloeg en de Duitsers opeens niet meer zo welwillend keken naar de kandidaat-Europeanen. Een paar van hen maakte zich namelijk schuldig aan de verkrachting van en de moord op enkele tienermeisjes, en de beroering die dat in de media teweegbracht maakte snel een eind aan de betoonde gastvrijheid.

Het einde van Schengen?

Seehofer eiste dus dat Merkel de grenzen op slot deed maar dat vond zij onbespreekbaar aangezien die maatregel de facto een einde zou maken aan het Schengenverdrag, samen met de eenheidsmunt één van de heiligste principes van de EU, dat een vrij verkeer van mensen en goederen inhoudt over de binnengrenzen. Om toch maar de coalitie te redden (en daarmee haar eigen politieke vel) besloot Merkel om een Europese top bijeen te roepen, ten einde overeenstemming te bereiken over bindende afspraken om de buitengrenzen te versterken.

Kennelijk kwam het idee om zelf een stap opzij te zetten en plaats te maken voor iemand die een strenger asielbeleid voorstaat, geen moment in haar hoofd op. Als voormalige Oost-Duitse heeft ze het neerhalen van de Berlijnse muur en de hereniging met de West-Duitsers altijd als een geweldige vooruitgang beschouwd –terecht natuurlijk– dus zit het als het ware in haar genen om altijd gekant te zijn tegen het optrekken van nieuwe muren, naar het voorbeeld van Trumps beoogde Mexicaanse muur en Orbans muur aan de Hongaarse grens met Servië, die al bewezen heeft zeer effectief te zijn in het tegenhouden van ongecontroleerde migratiestromen.

Maar de vergelijking loopt mank: Merkel gaat voorbij aan het feit dat de hereniging tussen Ossies en Wessies in feite een verbroedering was tussen oude bekenden die door een speling van het lot een tijdlang van elkaar gescheiden waren geweest, terwijl de afkomst en de achtergrond van de horden migranten die door haar geacht worden onze Europese beschaving te ‘verrijken’ van twijfelachtig allooi is, om het zacht uit te drukken.

Behoudsgezinde politici overal in Europa die wind in de zeilen krijgen zijn van mening dat de moraal en de opvattingen van het merendeel der nieuwkomers onverzoenbaar zijn met ons Westerse beschavingspeil, geschoeid op de Verlichting, en willen daarom asielzoekers slechts met mondjesmaat ontvangen, lees: Als ze echt in aanmerking komen voor asiel, dus op de vlucht voor oorlog en geweld. Streng selecteren aan de buitengrenzen hoort het devies te zijn.

Viktor Orban krijgt navolging

Bij aanvang van de migratiecrisis was Viktor Orban zowat de enige die zijn nek uitstak hiervoor en bleef weigeren om alle migranten vrije doorgang te verlenen. Voor die moedige houding werd hij door de meeste West-Europese leiders, met Merkel op kop, in het verdomhoekje geplaatst.

Intussen zijn de bordjes verhangen en is het juist Orban die wijd en zijd in Europa op steeds meer bijval mag rekenen, terwijl Merkel halsstarrig blijft vasthouden aan de open grenzen politiek, daarin bijgestaan door de Franse president Macron die zich tegen beter weten in wil profileren als een ‘sterke’ bondgenoot van een ‘sterke’ Merkel. Met haar koppige weigering om te besluiten tot een andere migratiepolitiek blijft Merkel voor gevaarlijke verdeeldheid zorgen in het Europese kamp. Een nieuw migratieakkoord, uitgedokterd op een inderhaast georganiseerde Europese top moest uitkomst bieden maar bracht evenmin soelaas.

Ngo’s medeplichtig aan mensensmokkel?

Voorafgaand aan de Europese top gooide Italië nog meer olie op het vuur door te weigeren de ‘Lifeline’, een Ngo-reddingschip dat onder Nederlandse vlag voer met aan boord honderden op zee opgepikte bootvluchtelingen, één van hun havens te laten binnenvaren.

Italië gold (samen met Griekenland) vanwege haar ligging en vele eilandjes als één van de ‘frontlijnstaten’ waar de meeste migranten eerst voet aan de grond zetten in Europa. Hierdoor ondervonden deze landen al jaren de last van de migratiecrisis, door hun morele en juridische verplichting om deze grote groepen mensen als eerste te huisvesten en te voeden, terwijl de overige EU landen geen aanstalten maakten om deze aantallen onderling te herverdelen, wat nochtans de afspraak was. Met name de Visegrad landen (Hongarije, Polen, Tsjechië en Slovakije) bleven het hardnekkigst in hun verzet om migranten op te nemen via deze verdeelsleutel en wilden al helemaal niet weten van quota.

Door dit getalm van de andere EU landen om deze afspraak na te leven raakte het geduld van de Italianen om alleen voor de verwerking van alle ellende op te draaien op. Het land voelde zich door de EU in de steek gelaten en met het aantreden van de nieuwe regering Conte kwam abrupt een einde aan alle goodwill.

Italiaans minister Salvini zei dat vermits dit Ngo-schip onder Nederlandse vlag voer het dan maar de Nederlanders waren die verantwoordelijkheid moesten opnemen voor de opvang van de opvarenden. Maar zo simpel lag het niet: Volgens internationaal zeerecht is een land pas aansprakelijk voor een vaartuig en haar lading als dat vaartuig in dat land staat geregistreerd, maar dat was niet het geval met de ‘Lifeline’… Uiteindelijk zette het koers naar Spanje, nadat de nieuwe regering aldaar zich bereid had verklaard om de migranten wel op te vangen om humanitaire redenen.

Deze kwestie doet opnieuw de vraag rijzen in hoeverre Ngo’s medeverantwoordelijk zijn in het aantrekken van grote groepen migranten, aangezien zij met hun voortdurende aanwezigheid in gevarenzones de oversteek van vluchtelingen faciliteren?

Ikzelf, ondergetekende Olli Salvatore, deed hier zelfstandig onderzoek naar en ontdekte reeds in 2015 dat met name Ngo’s die gelinkt kunnen worden aan de Hongaars-Amerikaanse miljardair George Soros zich met deze praktijken inlaten. George Soros is niet zomaar een filantroop maar wil als één van de machtigste lobbyisten ter wereld liefst de gehele wereldpolitiek naar zijn hand zetten.

Zo verleent hij voortdurend grote schenkingen aan protestbewegingen die de regeringen van Trump, Poetin en Orban willen omverwerpen en streeft hij naar een wereld met open grenzen. Zijn organisatie heet immers niet voor niets ‘Open Society Foundations’.

Ik schreef hierover een brandbrief naar de Belgische en Nederlandse politieke partijen, met het verzoek een onderzoek in te stellen, zie hiervoor deze link.

( http://presscenter.nl/open-brief-aan-politici-stelt-hulporganisatie-in-vraag-die-vluchtelingen-helpt-immigreren-in-europa/ )

Sedertdien komen de bedenkelijke activiteiten van Soros inderdaad steeds meer in opspraak, overal ter wereld waar hij zich mengt in de gang van zaken.

Intussen lijkt alleen de kersverse Italiaanse regering overtuigd van de schadelijke werking van deze Ngo’s en wil ze hun operaties in Italiaanse wateren gaan verbieden.

Frontex is een door de EU gefinancierde gezamenlijke Europese kustwacht die al deze illegale penetraties op zee moet tegenhouden maar lijkt verre van opgewassen tegen haar taken, vandaar dat al jaren wordt aangedrongen om te trachten het grootste aantal migranten bijeen te drijven en tegen te houden in de landen van vertrek, ofwel in de landen die grenzen aan Europa.

Deals met andere landen verzwakt Europa. Zie Turkije-deal.

Merkel is ook de architecte van de Turkije-deal, die in de praktijk zeer succesvol is gebleken. Het is waar, Erdogan slaagt er in om zowat drie miljoen vluchtelingen (!), merendeel Syriërs, ter plaatse te houden in opvangkampen en verhindert zo dat ze verder trekken over Europa en zo het continent politiek destabiliseren. In ruil voor miljarden steun uiteraard. Maar deze medaille kent ook een keerzijde. Het zorgt er voor dat de EU chantabel is en desnoods naar Erdogans pijpen danst, uit vrees om hem te irriteren en zo de deal in gevaar te brengen.

Intussen bakt de EU zoete broodjes met een misdadig regime dat de Koerden vervolgt en tienduizenden dissidenten voor jaren gevangenzet zonder enige vorm van proces. Op die manier verleent het erkenning aan dit regime.

Hoe zou Trump dit hebben aangepakt, als Europees president? Trump zou slim een muur hebben laten bouwen op de grens tussen Griekenland en Turkije en alvast géén deal hebben gesloten met Turkije, net zoals hij elke deal afwijst met Iran.

Helaas beschikt de EU niet over een rechtstreeks door het volk verkozen president zoals de VS maar over een bont allegaartje aan leiders met uiteenlopende opvattingen die allemaal hun eigen wil willen doordrukken.

Hierdoor blijft men ter plaatse trappelen en slaagt men er niet in om acute problemen meteen het hoofd te bieden. Trump wil zijn handen aftrekken van Europa omdat hij het volstrekt oneens is met ons slappe beleid en op dat vlak heeft hij een punt.

Zijn administratie bijvoorbeeld is vragende partij om Amerikaanse douaneambtenaren te installeren op Schiphol om onwelkome bezoekers van de VS te verhinderen het vliegtuig op te stappen, maar Nederland wil daar niet van weten.

Als dat al niet mag, hoe denkt de EU er dan in te slagen om zelf te voorkomen dat gevaarlijke lieden voet zetten op Europese bodem?

Brexit uitgelokt door pover migratiebeleid

Eén van de hoofdredenen van de Britten om met de Brexit van start te gaan was de onvrede over het krakkemikkige Europese asielbeleid en de wens om de controle over de eigen grenzen te behouden of terug te winnen.

Aangezien het merendeel van de migranten uiteindelijk in Groot-Brittannië wil belanden, dat ze als het welvarendste land met de meeste kansen beschouwen, en ze in Europa alleen maar op doortocht zijn, mag het geen verwondering wekken dat de Britten weigeren op te gaan in een Unie van landen waarvan de buitengrenzen zo lek zijn als een zeef.

Als we willen voorkomen dat andere landen het voorbeeld van de Britten volgen en de EU verder fragmenteert moet het ruimhartige asielbeleid van Merkel meteen op de schop. Beter nog zou het zijn als politieke tegenstrevers Merkel tot aftreden dwingen zodat er werkelijk ruimte komt voor een andere aanpak ten gronde.

Tijd voor een Internationale Mars op Brussel !

Waarom geen mars op Brussel organiseren van alle conservatieve partijen die Europa rijk is om die wens kracht bij te zetten? Als tienduizenden, honderdduizenden luidkeels voor de gebouwen van de EU om het vertrek van Merkel schreeuwen, dan zal zij misschien gaan beseffen dat haar tijd gekomen is? En met haar haar achterban, die nu nog in vertwijfeling leeft…

De migratiedeal die er geen is

Op de speciale EU top van eind juni was het voor Merkel er op of er onder. Na een marathonvergadering van negen uur kraaide ze victorie en werd de wereldpers geïnformeerd dat er een akkoord op tafel lag. In Europa zouden gesloten transitcentra worden opgericht waar economische vluchtelingen, na screening, zouden worden gescheiden van ‘echte’ kandidaten en worden terug gestuurd. Opvang van nieuwe vluchtelingen zou niet langer verplicht worden maar gebeuren op vrijwillige basis. En met veertien landen was een akkoord gesloten, zo heette het, om de Dublin-verordening uit te voeren. Daarmee verbonden landen er zich toe om alle uitgezwermde vluchtelingen terug te nemen die eerst in hun land waren geregistreerd.

Maar die maatregel zou weinig zoden aan de dijk brengen aangezien hij in beide richtingen werkte… Hoe dan ook zou het zwaartepunt van de opvang alweer in de zogeheten ‘frontlijnstaten’ gebeuren aangezien die de ‘flessenhals’ vormden waar de meeste vluchtelingen onderweg op hun route samentroepten: Italië en Griekenland.

Macron blikte fier in de camera’s om aan te kondigen dat alles in kannen en kruiken was maar sloeg een mal figuur nadat hij meteen daarna al werd tegengesproken door de Italiaanse premier Conte die beweerde geen medewerking te zullen verlenen. Orban gewaagde zelfs van ‘Fake News’. De voormalige Griekse minister van Financiën Varoufakis maakte Merkel zelfs uit voor ‘leugenaar’!

Ook het plan om grote aantallen migranten tegen te houden in Noord-Afrikaanse landen door middel van ‘ontschepingsplatformen’, na akkoord met de landen in kwestie, bleek een maat voor niets: Geen van de landen waarvan sprake –Marokko, Libië, Algerije, Egypte en Tunesië- bleek bereid te zijn om hier een handtekening onder te plaatsen.

Bovendien kwam dit plan rijkelijk laat, drie jaar eerder reeds, in 2015, bedacht ondergetekende een soortgelijk (maar beter) plan dat hij voorstelde aan verschillende regeringsleiders, zie ten bewijze daarvan dit persbericht. (http://presscenter.nl/vicepremier-kris-peeters-waardeert-plan-dat-einde-kan-maken-aan-vluchtelingencrisis/).

Drie lange jaren na ontvangst van mijn voorstel gedroegen Merkel en Macron zich ten overstaan van de wereldpers opeens alsof ze ‘voortvarend’ waren in hun aanpak van de problematiek. Lachwekkend en tragisch tegelijk, de vele duizenden verdrinkingsdoden in aanmerking genomen…

Na afloop van de Europese top loog Merkel dus dat de crisis was bezworen, om haar eigen politieke toekomst veilig te stellen.

Einde crisis nog niet in zicht

Maar dat was buiten Horst Seehofer gerekend. De Beierse minister van Binnenlandse Zaken vond de geboden garanties te zwak en te vaag en dreigde met ontslag. Als dat gebeurde dan werd de Duitse coalitie ontbonden en was het afgelopen met Merkel. Aangezien zij van geen wijken wilde weten moest er nodig een onderling akkoord uit de brand worden gesleept om haar regering in het zadel te houden.

Het akkoord kwam er: Merkel deed de toezegging om afgesloten asielcentra te bouwen pal op de grens tussen Oostenrijk en Duitsland waar middels een spoedprocedure afgewezen asielzoekers zullen worden gescheiden van de anderen en worden teruggestuurd. Als het plan wordt omgezet in wet dan is het nog maar de vraag of het in de praktijk werkbaar is en zijn vruchten zal afwerpen. Zo niet begint de vluchtelingensaga van voren af aan.

Als je het mij vraagt dan is het einde van het tijdperk Merkel in zicht en heeft ze alleen wat tijd kunnen kopen. De Oostenrijkse Bondskanselier Kurz heeft ondertussen al te kennen gegeven dat, als het Duitse plan doorgaat, hij op zijn beurt zich gedwongen zal zien om als tegenmaatregel de Oostenrijkse zuidelijke grenzen met Italië en Slovenië te sluiten…Wordt ongetwijfeld vervolgd…

Indien morgen alle Europeanen rechtstreeks zouden kunnen kiezen voor een Europees president –de enige maatregel die we nog missen om de EU geloofwaardigheid te geven in het aangezicht van de wereldpolitiek– dan zal de keuze van de gemiddelde getergde Europeaan allicht niet op een Merkel of Macron vallen, maar naar verwachting eerder op een Orban, Kurz of Salvini…

Olli Salvatore (1972) is geopolitiek denker en auteur van diverse boeken. Onder andere van ‘De Redding van Europa’ (2014) en ‘Het Basisinkomen als Mensenrecht’ (2018).