Het gaat niet goed met de beloften van Macron

Civis Mundi Digitaal #68

door Jan de Boer

Macron die anderhalf jaar geleden tot president van Frankrijk werd gekozen met de belofte dat alles zou veranderen en beter zou worden, en daarbij het geluk had van een economische opleving, heeft wat populariteit nu een absoluut dieptepunt bereikt. Nog maar 29 % van de Fransen heeft vertrouwen in hem. Zijn publiek optreden waarbij hij altijd de grenzen van provocatie en arrogantie opzoekt, doet hem ook geen goed. Kortgeleden gaf hij zo aan een werkzoekende zijn antwoord:" Steek de straat over, bezoek de restaurants en je hebt werk". In feite is het dezelfde constatering die de gedeputeerde van Macrons partij "La République en Marche", Frédérique Dumas, de deur achter zich dicht smeet en zich nu aan gesloten heeft bij de veranderingsgezinde centrumpartij  UDI-Agir: " Werken in de hoop dat naar je geluisterd wordt, dat je zo mee werkt aan veranderingen in de maatschappij is gewoon gezegd onmogelijk," zegt deze gedeputeerde in een interview in "Le Parisien". Er is iets dat de belofte van Macron blokkeert om alles tezelfdertijd in de politiek en de samenleving in beweging te brengen, waarbij de een de ander enthousiast meesleept. Het ligt niet aan de uitgesproken wil van Macron om verandering in het Franse model te bewerkstelligen: arbeidswetgeving, werkloosheidsuitkeringen, verbetering van de gezondheidszorg, armoedebestrijding, landbouwpolitiek... alles passeert, het ene plan na het andere, zonder enorme weerstand te ontmoeten.

De Franse bevolking lijkt ook bereid om mee veranderingen door te voeren, daarvoor hebben de Fransen de president die onvermoeibaar doorwerkt overigens ook gekozen. En toch is er in de Franse samenleving weinig beweging te constateren. De fors gesubsidieerde bedrijven maken maar zeer bescheiden gebruik van de nieuwe arbeidswetgeving, de Franse spoorwegen (SNCF) hebben nog niet het model van een rendabele onderneming gevonden, de werkeloosheid blijft steeds op hetzelfde peil rond de 9 procent hangen, terwijl de Fransen onlangs bij een confrontatie tussen Macron en een jonge werkzoekende op de televisie getuige waren van een machteloze scène: een president die niet begrijpt dat de jonge werkzoekende nog werkloos is ondanks alle niet voorziene banen, en de jonge werkzoekende die boos wegloopt omdat zijn droom was tuinder te worden en zeker geen bordenwasser in de nachtelijke uren. Om de Franse samenleving te begrijpen beschikt Macron evenwel over zijn beweging "En Marche!" met maar liefst 312 gedeputeerden in het parlement, die geacht worden de zorgen van de burgerlijke samenleving letterlijk naar boven en naar voren te brengen.

Maar ook daar leeft het gevoel van in een impasse te zitten. "Werken in de hoop dat er naar je geluisterd wordt is onmogelijk met de regering en erg gecompliceerd in het parlement. Zelfs het geven van een advies als dat niet voor de volle 100 % strookt met het beleid, wordt gezien als oproer", zegt Frédérique Dumas. Andere gedeputeerden uit de Aude verzekerden mij dat Macron zijn politieke partij hooguit als een supportersclub beschouwt. Het lijkt erop dat hij de gevangene is geworden van de door hem gecreëerde verticaliteit van de macht, slachtoffer van zijn

 " Jupiter -zijn" die hij rechtvaardigt met het twijfelachtige motief: noodzakelijke snelheid van handelen.

Het resultaat is dat tussen hoog en laag het verkeer, de communicatie, is geblokkeerd met alle risico’s van dien. En dat allemaal terwijl Macron in overmoed de Fransen beloofd had dat na één jaar de eerste resultaten van zijn hervormingen zichtbaar zouden zijn. Ook in overmoed heeft hij teveel beloofd in de veronderstelling dat de economische conjunctuur hem daarbij welgezind zou zijn met als gevolg nu grote begrotingsproblemen en het terugtrekken of op de lange baan schuiven van bepaalde hervormingsplannen. Vrienden van het eerste uur van Macron zoals de econoom Jean Pisani-Ferry hebben hem de dringende raad gegeven om zijn prioriteiten te herzien evenals zijn optreden en communicatie. Tevergeefs.

Wat Macron meemaakt hebben zijn voorgangers op een andere manier ook moeten ervaren: het onbegrip tussen de president die het land in beweging wil brengen en het land dat al sinds jaren beweegt maar wel met een groeiend wantrouwen richting de politiek die onverdroten vasthoudt aan haar eigen overtuigingen. Macron moet oppassen want zo speelt hij de populisten en Marine le Pen in de kaart!