Voorjaarsgedichten
Civis Mundi Digitaal #80
door Piet Ransijn
greetjehornstra.wordpress.com/2016/03/04/de-lente-komt
De lente komt 2019 02 25
De lente waart weer rond
Ik voel het in mijn leden
Zij laat ons nu al weten
dat zij weer in aantocht is
De nachten zijn nog fris
Dagen lengen zich met zon
alsof de lente al begon
en in het land gekomen is
De lucht is zwanger
van een lente-energie
die ik voel in een verlangen
dat ik ook bij anderen zie
In mijn eigen lijf en leden
voel ik ook de lente leven
die zich in beloften uit
aan een teerbeminde bruid
Zij belooft mij een nieuw leven
als ik mij kan overgeven
aan de liefdesenergie
die ik ook in heesters zie
Ik zie ze nieuwe knoppen krijgen
In hun ranken en hun twijgen
zie ik hoe de lente-energie ontwaakt
die hen weldra welig groeien laat
en ook onze harten teder raakt
als daarin iets zingen gaat
Het krijgt gestalte in een liefdeslied
en weer nieuwe liefde in het verschiet
Ik hoor het bij de vogels in de bomen
die weer uit hun schuilplaats komen
Ik zie het bij de eerste bloemen
in de perken in plantsoenen
En ik zing mijn eigen melodie
Voel mijn eigen liefdesenergie
Laat haar welig in mij leven
en mijn dag gestalte geven
https://zoom.nl/foto/full/landschap/lentelicht.1847795.html?object=user&object_id=22953
Lentelicht 2019 02 08
Zoals water door de handen glijdt
verglijdt ook onze levenstijd
Maar de liefde tot het leven
is een leven lang gebleven
De kans op romantiek
komt minder in het verschiet
De prille lente voelt nog koel
De lucht is weinig zwoel
We wachten op het lentelicht
waarop de harten zijn gericht
Veel dieren vinden nu elkaar
weer als een liefdespaar
en maken het hof naar elkaar
Ook al is het nog te koud
De zon schijnt nog wat flauw
We wachten op het lentelicht
waarop de harten zijn gericht
http://leukinformatief.blogspot.com/2015/02
De lente zie ik komen 2019 03 15
De lente zie ik komen
Ik zie het aan de bomen
Ik voel het in mijn dromen
en word mij soms bewust
van een soort van onrust
in mijn lijf en in mijn leden
Het is soms niet te stuiten
en ik moet naar buiten
Ik omarm de lente
als een vurige aanbidder
die haar wil beminnen
en zich in haar charme
wil verliezen en verwarmen
Ik buig mij voor de lente
en ik richt mij op haar licht
Voel de zon in mijn gezicht
Voel de warmte in mijn leden
in een wemeling van leven
Er komt een nieuwe tijd aan
Nieuwe wegen breken baan
naar een voller rijker leven
dat verborgen is gebleven
in de stille winterperiode
Knoppen gaan al open
Bloemen gaan ontluiken
Frisse zachte lentegeuren
laten zich al alom ruiken
En in lichte lentekleuren
kondigt zich de lente aan
in een rijk en vol bestaan
dat ik wil omarmen
in haar pure charme
waar ik in mag delen
Ik mag mij laten strelen
door het prille lentelicht
en het straalt in mijn gezicht
Ik ben de lente dankbaar
Heb mijn hart aan haar verloren
want ik ben in haar geboren
en ik ben een kind van haar
https://vroegevogels.bnnvara.nl/community/fotos/landschappen/zaterdagmorgen-25-november/301007
De sluiers van de morgen 2019 02 14
In stilte nog geborgen
openden zich zonder zorgen
de sluiers van de morgen
in de prille ochtendzon
toen de nieuwe dag begon
De grauwe grijze morgen
die in sluiers was verborgen
van misplaatste zorgen
ligt in een voorbij verleden
Het is nog niet geheel vergeten
maar de zon laat ons nu weten
dat de vreugde van het heden
al het leed dat is geleden
achterlaat in het verleden
www.wilkovisscher.nl/portfolio/ochtendgloren
Bloemen in de vroege morgen 2019 02 05
Pril als de morgen
nog in zichzelf geborgen
komt de nieuwe dageraad
van de dag die komen gaat
Als een belofte die besmuikt
in het morgenlicht ontluikt
en een duister leven achterlaat
voor de dag die komen gaat
zijn de bloemen in de morgenzon
ontloken toen de dag begon
Ieder mens heeft als de nieuwe morgen
een belofte in zichzelf verborgen
Ook in ons gezamenlijke streven
blijft de missie van ons eigen leven
Zoals bloemen samen opengaan
maar op eigen stengels staan
samen veelbelovend groeien
en op eigen wijze openbloeien
Elke bloem heeft eigen geuren
eigen vormen, eigen kleuren
Zo vullen mensen elkaar aan
in hun bloemrijke bestaan
Zoals bloemen in de vroege morgen
in zichzelf nog zijn geborgen
gaan zij open in de morgenzon
als er weer een nieuwe dag begon
Foto Copyright Annet Wagener, Sittard-geleen.nieuws.nl/nieuws/20190319/de-lente-komt-er-nu-echt-aan
Fascinatie 2019 01 23
Mijn wereld was ooit vol betovering
Een fascinatie die nooit overging
De wereld was vol zin en doel
Een wonderlijk verliefd gevoel
Ik deelde het soms met een kind
dat ook de wereld nog een wonder vindt
Foto Copyright Annet Wagener, Sittard-geleen.nieuws.nl/nieuws/20190319/de-lente-komt-er-nu-echt-aan
Een sprankje zonneschijn 2019 01 26
Achter de wolken vandaan
kijkt de zon mij stralend aan
Een vermoeiende mist
wordt even weggewist
Zonnestralen maken mij blij
Maar het is weer snel voorbij
De zon houdt op met schijnen
door achter wolken te verdwijnen
en verdwijnt met al zijn pracht
weer al te spoedig in de nacht
In diepe duisternis geborgen
tot de volgende morgen
De zon gaat zo zijn eigen gang
schijnt meestal niet heel lang
en houdt zich vaak verborgen
tot pas later in de morgen
Een sprankje zonneschijn
voelt best wel fijn
Renee Fleming als Rusalka in de opera van Dvorak www.pbs.org/wnet/gperf/gp-at-the-met-rusalka-about-the-performance/2162
Een elfje in het maanlicht 2019 03 01
Toen door de avondschemering
het milde maanlicht daagde
in een zachte koesterende gloed
en weer warmte bracht in mijn gemoed
was het of een arm zich over mij ontfermde
en al hetgeen mij eerste beklemde
langzaam in mijn ziel vervaagde
in de nachtelijke schemering
Toen ik opkeek en een elfje
trof dat mij leek te willen helpen
en haar vleugels langs mij streek
toen ik haar in de ogen keek
Ik voelde in mijn hart weer warmte
vertederd door een zachte charme
Zij wees mij naar de volle maan
die wij aan de hemel zagen staan
De warme koesterende gloed
verwarmde mijn gemoed
en vulde mij met mededogen
Toen ik mijn ogen van de maan
weer terug naar haar liet gaan
bleek zij ongemerkt gevlogen
In lucide dromen
is zij teruggekomen
heeft zij mij betoverd
en mijn hart veroverd
http://www.achterhoekeengedicht.nl/Logs2015/Mei2015.htm
De volle maan 2018 11 24
Het licht van de volle maan
schijnt door mijn open raam
Het lichte volle maanlicht
geeft een prachtig vergezicht
Wanneer het maanlicht
door het raam glijdt
denk ik aan de tijd
dat wij nog samen liepen
Samen waren in de volle maan
om daarna naar bed te gaan
en dan tot het vroege krieken
van de morgen samen sliepen
Het volle maanlicht
scheen op haar gezicht
In het vaak beproefde leven
is het mooi en lief gebleven
http://atelierrene.nl/mijn-album/werken-van-nu
Vreugdevolle momenten 2019 02 11
Soms komt er iets naar boven
uit de diepte
dat mij weer doet geloven
in de liefde
Gedachtenflarden
die mij eerst verwarden
lossen op in tederheid
in een glimp van eeuwigheid
Meestal maar van korte duur
want de tijden zijn nog guur
Het weer doet zelden wat ik wil
en de wind is nog heel kil
Mensen zijn soms heel benepen
en ik voel mij veelal niet begrepen
omdat ik dan iets anders vind
als een ongezeglijk kind
Toch waren er momenten
dat ik vreugde kende
in een zuiver en verheven
zo intens beleven
dat ik in de hemelse regionen
meende te zijn aangekomen
waar de mooiste dromen
leken te zijn uitgekomen
Maar het weer is nog heel kil
Het contrast is nog heel schril
Hier op deze droeve aarde
gelden meestal andere waarden
dan de vreugde die ik even
hemels mocht beleven
De Veluwse Bron te Emst
Meebeleven 2019 02 26 Emst DeVeluwse Bron
Om mij heen bewegen
mensen op hun wegen
naar geluk gedreven
dat hen soms ook is gegeven
Soms kom ik mensen tegen
die dat met mij meebeleven
in een onbegrensde rust
van hun grond bewust
Maar niet alle mensen
gaan voorbij hun grenzen
Soms zijn ze verhard
in hun ik verstard
Het zal geleidelijk verzachten
door de ongeziene krachten
die zich met ons meebewegen
als een aangenaam gegeven
In een veld van onbegrensde rust
van hun eigen grond bewust
is ook een verstild geluk gegeven
aan degenen die dit meebeleven
Silence by Johannes Weyers, on Flickr; www.flickr.com/photos/123652679@N04/page2; www.skyscrapercity.com/showthread.php?p=131167020
Stil aanwezig zijn 2019 03 08
Als je buiten de perken treedt
van je ingekerfde groeven
en je weer geborgen weet
in een stil aanwezig zijn
daar in stilte kunt vertoeven
dan daagt een nieuwe morgen
waarin je in een nieuw bewustzijn
in een stille eenvoud bent geborgen
Er zijn geen opponenten meer
Er is geen ongewild verweer
Alle krachten schikken zich
verbonden in een teder licht
Alsof een onbekende god
ons weer een teken gaf
herrijst vanuit zijn graf
en alles weer licht wordt
In een stil aanwezig zijn
daagt een nieuw bewustzijn
waarin alles licht wordt
in het licht van God
Zijn wij niet een onderdeel
verbonden in een eindeloos geheel
dat in ons zich weer bewust wordt
en gekend wordt als de onbekende god?