Deel 3: Terug naar Anastasia
Civis Mundi Digitaal #145
Bespreking van Vladimir Megre, De ruimte van liefde. Bolsward. Schildpad Boeken, 2016, zesde druk. Deel 3 van de Anastasia-reeks
Zijn diepe verlangen volgend om zijn zoon en Anastasia te zien komt Megre aan in een afgelegen dorpje in Siberië aan de bovenloop van de de machtige rivier de Ob, die daar wel een kilometer breed is, maar helaas vervuild is door de lozing van afval van fabrieken. Vandaar wil hij verder naar het veldje van Anastasia, waar hij alleen met een roeiboot of motorboot kan komen. Hij laat zich erheen brengen door een paar dorpelingen. Een van hen heeft zijn boek gelezen en herkent hem. Hij vertelt dat Anastasia dieper de taiga is ingetrokken, omdat er teveel bezoekers kwamen. Het is gevaarlijk om haar achterna te gaan.
De dorpeling had filosofie en oosterse religies gestudeerd in Moskou, maar was teruggekeerd toen hij het boek over Anastasia had gelezen en haar wilde zien. Ze hielden bezoekers bij haar weg, maar een keer had hij? een wetenschappelijke expeditie toegelaten om naar haar toe te gaan. Anastasia kwam al naar hen toe voor ze bij haar waren en vroeg hen de storende helikopter terug te roepen. De expeditieleider vroeg haar honderduit en wilde haar en haar zoon meenemen naar een beschermd natuurreservaat bij Moskou. Zijn assistent was op afstand al verliefd op haar geworden en leek hem een passende partner, beter dan Megre. Maar Anastasia voelde dat anders. Waarom Megre?
Een onderzoeksteam wilde Ansastasia komen pophalen met een helikopter
Een openhartig gesprek
“Niemand die verliefd is, zal kunnen uitleggen waarom hij juist van degene houdt van wie hij houdt. Voor elke verliefde vrouw zal er maar één de allerbeste... zijn, haar uitverkorene... De gebeurtenissen in Moskou verklaren deze liefde.” Anastasia vertelt wat Megre allemaal voor haar had gedaan om haar plan uit te voeren met al zijn krachten en vermogens en zelfs zijn leven had geriskeerd. “Zijn voornemen was zo sterk... dat hij de naderende dood niet eens opmerkte.” Haar hulp op afstand en die van anderen hield hem op de been. “Nooit kunnen vriendelijkheid en liefde uit de harten van de mensen... worden uitgewist. Veel mensen streven naar het goede, het lichte – liefde. Vladimir... was al een heleboel dingen anders gaan zien. Hij is snel van begrip... Maar heeft nooit geprobeerd zijn vroegere zelf mooier af te schilderen dan het was.” (p26-30-32)
De onderzoeker vroeg verder over “klanken van het Universum... Met wat voor instrument ontvangt u ze... en kan de menselijke geest doelgericht worden beïnvloed?”
“Zo’n instrument bestaat allang. Het heet – de menselijke ziel... Geen enkel kunstmatig instrument kan weergeven wat er in de ziel weerklinkt.” De zuiverheid van de ziel is bepalend voor de ontvangst en werking.
Anastasia vertelt over de dolmen en het bezoek van Megre aan de dolmen van haar oermoeder, waarbij hij bewusteloos in een ravijn terecht kwam. “Mijn oermoeder redde Vladimirs leven... Hij verzamelde meer informatie over de dolmens dan ieder willekeurig museum hem had kunnen bieden... [en zorgde dat] enkele vrouwen een Anastasia-vereniging oprichten." (p45,35)
“Mijn oermoeder.., wist waaraan de gedachen van een vrouw gewijd moeten zijn terwijl ze haar kind borstvoeding geeft... Moedermelk... kan ook een enorme hoeveelheid informatie en bewustheid overdragen... is uiterste sensitief , en onlosmakelijk verbonden met de gevoelens van de moeder.” (p40,43) Haar geest ging in eeuwige meditatie, bleef in de dolmen en bewaarde haar kennis voor het nageslacht, die aanvankelijk nog werd overgedragen, maar later bezocht men de dolmen niet meer.
Teruggekomen van de dolmen kreeg hij een videoband, waarop een man vertelde “dat ik [Anastasia] nog geen echte man had ontmoet. Dat de man met wie ik omging, geen echte man was.” Die zou later komen. “Vladimir was niet jaloers... Het was alsof Vladimir mij zomaar weggaf aan een ander... Hij heeft er vrede mee dat ik niet de juiste partner ben voor hem.” Zij had gewild dat hij wel een beetje jaloers was en liet blijken dat hij van haar hield. “Ik wil gewoon een vrouw zijn, een geliefde!” Volgens haar oermoeder had zij zichzelf teveel op de voorgrond geplaatst. Maar haar weg werd niet alleen door haarzelf bepaald en ze wilde alleen maar het goede. Ze werd een ster in plaats van de geliefde die zij wenste te zijn. (p47-50)
De onderzoeker vroeg naar lichte krachten en de krachtige energievormen. “De krachtigste energie in het Universum – is de energie van Zuiver Liefde.” Anastasia legt uit dat liefde ook een objectief, zichtbaar en tastbaar karakter heeft. *(p52)
Blauwe lichtbolOvermeestering
Toen de helikopter terugkeerde en landde, zei de teamleider dat het besluit tot overplaatsing al was genomen, zo niet vrijwillig dan met geweld, in het belang van de wetenschap en het algemeen belang.
“Wetenschappelijke vindingen worden in eerste instantie alleen gebruikt door bepaalde elitaire groeperingen, en vaak voor egoïstische, persoonlijke belangen. Het merendeel van de mensen krijgt alleen iets te horen als dat zo’n groep goed uitkomt. En u, wie vertegenwoordigt u?” (p55)
Twee potige bewakers pakken haar bij de armen. Anastasia waarschuwt dat geweld gevaarlijk is voor hen. Ze richt haar blik op een steen, die verpulvert en vervolgens op de bewakingschef, bij wie stoom uit zijn oren komt. Een jonge bewaker schrikt en schiet op haar, maar kogels ketsen af of verpulveren. Er verspreid zich een lichtblauw schijnsel en een vuurbol, als het ware bestuurd “door een onzichtbare intelligentie bestuurd... Anastasia maakte zich los uit de verslappende greep van de bewakers.”. (p58)
https://nikolaassintobin.blogspot.com/2013/05/gaan-atheisten-naar-de-hel.html
Een blik in de hel
De leden van de groep werden vervolgens “in twee delen opgesplitst”. Ze keken naar hun lichamen, die zelfstandig en versneld begonnen te opereren. “Maar de mogelijkheid om invloed uit te oefenen op ons lichaam, was ons ontnomen." (p62) Er verschenen twee naakte vrouwen, die werden verkracht en van wie er een zwanger werd. Het lichaam van de wetenschapper trok de foetus uit haar. Zijn assistent “brak als een bezetene allerlei kleine boompjes af”. (p61-63)
“Mijn lichaam begon te vergaan... Er kropen wormen overheen,” zei de gids en metgezel van Megre. Hij zag ernaar uit van deze kwelling verlost te zijn, maar het werd hem duidelijk “dat ik, de onzichtbare, nooit zou sterven, dat ik voor eeuwig de weerzinwekkendheid van wat zich afspeelde aan moest zien... Alsof ze voorgeprogrammeerd waren, bleven ze doodgaan en opnieuw geboren worden, steeds maar weer herhalen wat ze al eerder hadden gedaan, waarbij ze alleen maar van rol wisselden.” (p64,66)
“Maar heb jij niet de indruk, Vladimir, dat de situatie die wij meemaakten een exacte kopie is van wat we als mensheid vandaag de dag tot stand brengen? Wij hebben in versneld tempo en op kleine schaal slechts een demonstratie te zien gekregen van waar we tegenwoordig mee bezig zijn... Naar buiten toe proberen we de schijn van fatsoen op te houden en onze wandaden te rechtvaardigen... Maar mij is het inmiddels volkomen duidelijk dat, zolang ik het vermogen heb om mijn lichaam te besturen, alleen ik, persoonlijk, verantwoordelijk ben voor alles wat ik zelf doe.” (p65)
“En hoe liep het af, jullie nachtmerrie?” (p68) Door toedoen van Anastasia en haar lichtbol kwam er een eind aan. Megre oppert dat Anastasia hen misschien gehypnotiseerd had en het een illusie was. Hoe dan ook, zijn begeleider had er grijze haren van gekregen en voelde dat hij niet meer dezelfde was als voorheen.
De dorpelingen en het meisje
Een groepje bewoners van het gehucht in de buurt van het veldje van Anastasia kwam haar tegemoet om haar te beschermen. Een meisje van een jaar of zes kwam haar tegemoet en nam “tante Anastasia” bij de hand, die haar als baby had proberen te genezen van een onregelmatig kloppend hart en zo haar leven had gered. Het meisje vertelde met stokkende stem haar een geheime wens: “mama’s hart...laat mijn moeder me komen opzoeken!” (p76)
Anastasia vertelde dat zij haar moeder niet kon roepen, die ver weg was gegaan naar een grote stad. Maar dat zij wel haar moeder gelukkig kon maken door gezond en sterk te worden. Het meisje meende echter dat ze niet gezond en sterk kon worden omdat “mama me niet met haar eigen melk heeft kunnen voeden”. (p77)
Anastasia ontblootte haar borst,. er kwam een druppel melk uit die werd meegenomen door de wind. Het meisje ving de druppel op en wilde het teruggeven, maar Anastasia zei: “Nu is het van jou.” Ze bracht het naar haar lippen. Vervolgens legde Anastasia haar als een baby aan haar borst en zei na negen minuten: “Jij hebt nu alles gekregen wat je nodig hebt om sterk, mooi en gelukkig te zijn.”
Daarna liep Anastasia naar de lijkbleke bewaker die op haar had geschoten. Zijn handen trilden. “U handelde instinctief,” zei ze, “het is niet goed wanneer de mens slaaf wordt van zijn instinct... Het zou beter zijn weer tot uzelf te komen, weer de mens te zijn, die u bent.”
“Daarna nam Anastasia afscheid van de dorpsbewoners, en liep weg in de richting van de taiga... En opeens hoorden we een buitengewoon zuivere kinderstem.” Het meisje zong een afscheidslied. Daarna zei ze: “Jullie zijn slecht. Zulke grote mannen, maar toch slecht.’... Ze kwam naar ons toe met een dunne tak in haar hand. De groep oude mannen en vrouwen zwijgend achter haar aan. En wij, allemaal, weken langzaam voor hen terug. En toen namen we als één man de benen... naar het schip.” (p80,81)
De gids vertelde dat hij later naar het gehucht was gegaan om het meisje te bezoeken. Ze was totaal veranderd, onvermoeibaar en gelukkig had ze ook het dorp gerenoveerd, samen met haar onafscheidelijke hond, een grote sterke Siberische laika, die haar met van alles hielp. “Anastasia is weggegaan. Diep de taiga in... Je vindt haar niet... Als je toch gaat, zou het je dood kunne worden... De jagers zien niet graag een vreemde in de taiga, en ze kunnen heel goed schieten... Ze hebben Anastasia altijd met veel respect bejegend.” (p91,92) Anastasia wordt dus beschermd.
Onderzoeksrapport van ‘object X’
De gids vertelt dat de expeditieleider later terugkomt met een rapport. Hij weet niet wie zijn opdrachtgever is, die zich voorstelt als vertegenwoordiger van de Internationale Academie. De samenwerking wordt verbroken omdat geweld gebruikt is. Anastasia noemt de onderzoeker ‘object X’. Zij past niet in bestaande kaders, maar zou als informatiebron van onschatbare waarde kunnen zijn. Haar ‘straal’ wordt aangeduid met termen als ‘torsieveld’ en ‘radiogolf-emissie’, die waarschijnlijk niet passend zijn.
Lettercombinaties in het boek over object X blijken “op een onzichtbaar en onstoffelijk niveau van de samenleving” van invloed te zijn. Veel lezers krijgen een creatieve impuls of andere psychische reactie.. “’In een aantal gevallen verbetert de gezondheid aanzienlijk.” (p95,96)
Ufologen weten niet goed raad met de bolvormige energieconcentratie die in haar nabijheid verscheen en zijn invloed selectief bleek te kunnen aanwenden. “De communicatie vond plaats op het vlak van de gevoelens zonder sporen van onderdanigheid of aanbidding. De lichtgevende energiemassa die wij hebben waargenomen, beschikt over intelligentie, en – nog verbazingwekkender – over gevoel; iets dat door geen enkele ufoloog is geconstateerd met betrekking tot UFO’s... Met zijn bewegingen reageerde hij op de emotionele toestand van object X.”
Het rapport eindigt met drie hypothesen: object X is een mens die periodiek wordt gecontracteerd door vertegenwoordigers van een buitenaardse beschaving, is zelf van buitenaardse oorsprong, maar dat is in tegenspraak de verklaring van het object zelf: “ik ben een mens. Een vrouw... Wie zijn wij dan?... Bevindt de mensheid zich op de weg van de vooruitgang of van de terugval?” (p97,98)
Naar Anastasia
Megre vervolgt zijn tocht en laat zich naar het afgelegen dorpje in de buurt van Anastasia’s woonplek brengen. De gids bindt een bebloede lap om zijn hoofd. Jagers schieten niet op gewonden. Er lopen op afstand hongerige verwilderde honden met hem mee. Als hij zijn voet verzwikt en niet verder kan lopen, komen zij dichterbij. Ze vallen mensen aan en zijn daarom gevaarlijker dan wolven. Hij gooit met blikjes naar ze. Als hij door zijn blikjes heen is, schrijft hij een briefje, voor het geval hij het niet overleeft.
Opeens gaan de honden bij hem vandaan en ziet hij Anastasia rennen, “haar prachtige gouden haren wapperen in de wind... zo gracieus... dat ik alle gevaar vergat... Pas op voor de honden,” roept hij en bekogelt ze met potje babyvoeding. Ze zegt: “hallo Vladimir. Wees niet bang.” Ze pakt twee honden “tijdens hun sprong bij een voorpoot en zwiept ze de lucht in.” Als ze op haar dijbeen klapt komen er vier wolven uit het struikgewas en “de honden trokken hun staart tussen de poten en gingen er vandoor.” (p104,105)
Toen Anastasia voelde dat hij onderweg was, kwam ze meteen naar hem toerennen. Ze masseert zijn pijnlijke voet met kruiden en draagt hem daarna moeiteloos op haar rug. Tijdens een pauze wil ze weten wat er in de rugzak zat en liet hij het zien met enige terughoudendheid, omdat ze speeltjes eerder nutteloze, onzinnige dingen vond. Ze gaat niet in discussie en vraagt hem alleen eerst naar zijn zoon te kijken en hem te observeren. “Dan zul je zelf kunnen bepalen wat hij nodig heeft.” Ze stelt voor dat hij zijn zoon de volgende morgen zou zien, na een “diepe, rustige, weldadige slaap. Voor Megre “voelde het alsof ik thuiskwam”. (p110.111)
https://www.thuisarts.nl/nieuws/adviezen-bij-borstvoeding
Ontmoeting met zijn zoon
De volgende dag voelt hij zich “alsof er een heel nieuw leven begonnen is”. Hij werd wakker toen hij Anastasia’s opgewekte stem hoorde. Ze had zijn kleren gewassen en laten drogen in de morgenzon. Toen hij had gezwommen veegde zij met haar handen de druppels van zijn lijf. Daarna kreeg hij eindelijk zijn zoon te zien, zonder meteen naar hem toe te gaan. Hij zag echter een liggende berin, geen zoon. Toen hij beter keek zag hij hem slapen op de schoot van de berin, warm in haar vacht. Zijn beentjes begonnen te bewegen. “Ze is dolgelukkig wanneer hij in zijn bedje kruipt.” zei Anastasia. Ze gedroeg zich alsof ze zijn kindermeisje was.
Daarna begon de kleine door het gras te kruipen. Toen de berin twee keer brulde, verscheen de wolvin. Na een vreemde interactie, die Anastasia uitlegde, droeg de berin de zorg voor de kleine over aan de wolvin en kuierde het veld af. Anastasia zegt hem zijn zoon pas op te pakken als zij het aangeeft. Als zijn zoon naar hem kijkt, wordt hij warm van opwinding. Zijn hart klopt luid als zijn zoon naar hem toekruipt. “Totdat hij weer iets interessants in het oog kreeg in het gras, een insect, en zijn handje ernaar uitstak... Drie meter bij mij vandaan... Wat voor gang van zaken is dit eigenlijk... dat een kind meer belangstelling heeft voor een insect dan voor zijn bloedeigen vader... Plotseling kroop de kleine weer mijn kant op, lachte naar mij...” Hij kruipt echter om hem heen en gaat naar zijn moeder en krijgt de borst. (p118)
“Het leek wel of Anastasia tijdens het voeden mijn aanwezigheid helemaal vergeten was. En of ze de hele wereld om zich heen vergat. Ze keek alleen maar naar haar zoon.” Hij sliep na het voeden in de armen van zijn moeder in en lachte toen hij wakker werd, en raakte Anastasia’s gezicht aan met zijn handjes. “Kreeg toen mij weer in de gaten... en keek me geboeid aan. Opeens stak hij zijn armpjes naar me uit... en zei ’eh’... en Anastasia gaf hem zomaar ineens aan mij. Eindelijk hield ik het dierbare lichaampje in mijn armen! Ik vergat de hele wereld. En ik wilde zo graag iets voor hem doen. De kleine voelde aan mijn gezicht en drukte zijn lippen er eventjes tegenaan... Ik voelde het onbedwingbare verlangen om zijn kleine warme wangetje te kussen... De kleine week geschrokken terug... Anastasia’s heldere, luide lach schalde over het veld. De kleine stak meteen zijn handjes naar haar uit en lachte ook.” (p119)
https://www.deeerstestap.nl/ouders/
Over opvoeding
De ontmoeting met zijn zoon bracht een mengeling van blijdschap en teleurstelling. Hij vroeg zich af wat zijn rol en zijn belang was. Anastasia ging stilletjes naast hem zitten. Veel lezers stelden hem vragen over opvoeding, welk systeem. Maar Anastasia had geen systeem, eerder een anti-systeem. Maar mensen willen richtlijnen. “’maar jij stelt je helemaal in op de kuren van het kind... je laat hem helemaal vrij.” (p122)
“Wat zou jij onze zoon toewensen,” vraagt Anastasia. Geluk en succes. “En, zijn er veel gelukkige mensen in jouw kennissenkring?” Ze zijn vaak niet echt gelukkig en hebben problemen, die hij zijn zoon zou willen besparen.
“Bomen, kruiden en bloemen, ze groeien hier allemaal. Hoe zou je van te voren kunnen weten... wanneer je ze water moet geven? Je gaat bloemen toch geen water geven als het net geregend heeft... in een gedetailleerd schema?... Het systeem is er altijd op gericht om hart en ziel van de kleine mens uit te schakelen en hem ondergeschikt te maken aan het systeem. Zodat hij opgroeit als iedereen, zodanig dat hij past in het systeem. Zo gaat het er al eeuwen aan toe, met als gevolg dat er voor de menselijke ziel geen verlichting meer mogelijk is. Het systeem verhindert dat hij zich in zijn volle schoonheid kan ontplooien, vanuit zijn door God gegeven ziel...Je moet hun ontwikkeling niet verstoren... Het is de verantwoordelijkheid van de ouders om het scheppingskrachtige Licht niet onder gewrongen dogma’s te bedelven... De ogen van de ziel hoeven alleen nog maar geopend te worden om te zien en bewust te worden.”’
“De Schepper... houdt zich stil. Niemand hoort zijn woorden... De taal van onvergankelijke, luisterrijke daden... De opkomende zon, het zilveren schijnsel van de maan, een zachte mist, of een fragiel dauwdruppeltje dat met een zonnestraal speelt en het blauw van het hemelgewelf in zich opneemt... Je hoeft alleen maar om je heen te kijken.” (p125)
“Wat Anastasia vertelde over opvoeding... zou waarschijnlijk lijnrecht staan tegenover wat in onze samenleving voor normaal gehouden wordt... Volgens haar is een nietig insect een volmaakter mechanisme dan ieder kunstmatig vervaardigd voorwerp... Bovendien is volgens haar elk grassprietje en elk insect verbonden met het hele Universum, en helpen ze het kind dus om de essentie van het Universum, en van zichzelf als deel ervan, te doorgronden... Het Universum is bereid om goed voor een mens te zorgen...
https://www.desteven.nl/persoonlijke-ontwikkeling/jongeren-coaching/puber/onbegrip-ouders
De rol van de ouders
“Slechts één kan het lot van de mens beïnvloeden, door zich tussen God... en een mens te plaatsen... Dat wezen is mens-de-ouder... Ze doen hun kind geweld aan vanuit goede bedoelingen.” Er zijn veel verschillende systemen, maar er is één waarheid. “De meeste mensen worden op een dwaalspoor gebracht... Probeer met de ogen van je ziel naar je leven te kijken... dan zul je de wereld, de Schepper van het Universum en jezelf zien.” (p 124-126)
Megre is er nog niet van overtuigd dat ouders de weg naar geluk voor hun kind versperren en vraagt zich af hoe dat gebeurt. Kinderen worden hulpeloos in een bedje gelegd, stevig in doeken ingesnoerd. “Met een glimlach werd voor jou bepaald wanneer je moest eten., wanneer je moest slapen. En dan te bedenken dat je... alles zelf wilde onderzoeken en ontdekken... Toen je wat groter werd zag je een heleboel levenloze, stemloze dingen om je heen, die je trouwens niet eens mocht aanraken. Aanraken mocht je alleen datgene wat men je gaf.” Speeltjes en hebbedingetjes, waarin geen volmaaktheid te ontdekken was.
Volgens Anastasia is een mens bedoeld als meester van het Universum, niet als slaaf van een systeem. Een ieder heeft zijn eigen ruimte in het Universum, maar men is zijn ruimte kwijtgeraakt. Verlangens werden onderdrukt. Kinderen gingen naar school. Ze leerden dat de mens gewoonweg een aap is. En dat er een leider is. “Het hele systeem eiste dat iedereen dezelfde aspiraties had. Daarmee werd iedereen geweld aangedaan.”
“Later ontdekte je dat jullie systeem niet het enige was... dat er allerlei systemen bestonden... En jullie wijze leider was... de allerdomste tiran geweest. En jullie generatie had het leven helemaal verkeerd geleefd. Nu moesten jullie volgens een ander systeem gaan leven... Millennium na millennium volgen allerlei systemen elkaar op, ze kwamen en gingen, en allemaal hadden ze maar één doel...om jou....te transformeren tot een zielloze slaaf. Het systeem werkt altijd via de ouders en via degenen die zichzelf wijze leraren en opvoeders noemen. Zij bedenken nieuwe leringen, waarmee weer een nieuw systeem in het leven groepen wordt... er zit nog steeds hetzelfde streven achter: jou en God van elkaar te scheiden. Tussen jullie in gaan staan, en zowel jou als God te dwingen te leven en te werken ten dienste van het systeem.” (p129,130)
“Onze zoon wordt opgevoed door dieren. Dat is toch niet helemaal normaal,” werpt Megre tegen. “Geweld en angst zijn hem onbekend,’ zegt Anastasia. Dieren zijn geen opvoeders maar vriendelijke verzorgers.. Zij heeft ze niet afgericht, maar ze doen dat spontaan, als ze warme aandacht voelen. “Van mensen die geen agressie, egoïsme, angst en allerlei andere hiervan afgeleide gevoelens in zich hebben, gaat een Licht van Liefde uit... Iedere pasgeborene beschikt over dat vermogen. Zolang ze zich in een ruimte van liefde bevinden.” Deze ruimte begint in de moederschoot en kan zich nadien uitbreiden. (p130-132)
https://nasma.be/hoe-goed-om-te-gaan-met-twijfels/
Zelfreflectie
Megre zag dat zijn zoon alles had wat hij nodig had en dat zijn speeltjes en babyvoeding overbodig waren. Terwijl op de tv reclame wordt gemaakt, “alsof een kind zonder speelgoed niet kan overleven”. Hij zag dat “met zo’n berin als kinderledikant je zelf bij veertig graden vorst niet bevriest”. Wat kon zijn bijdrage zijn? Hij kon lezers geen richtlijnen van Anastasia geven. “Zij wijst systemen in het algemeen af.” (p142,143)
Wat hebben mensen aan een beschrijving over hoe zij met haar kind omgaat? “Bij ons kan niet iedereen een berin of een wolvin als huisdier gaan houden... en ook niet iedreen heeft een bloemenveldje voor de deur.” (p144) Mensen kunnen echter wel de natuur ingaan en een meer gelukkige wereld voor hun kinderen scheppen, of dat op zijn minst proberen door met hun hart en ziel te voelen en te openen.
Ook twijfels hebben zin en “remmen tegenwerking af... Voor alles komt een tijd, voor alles komt een dageraad... Er moet een eind worden gemaakt aan het geweld van de dogma’s tegen de ziel.” Megre dacht aan de reacties op zijn boek en zag “de prachtige dingen waar de mensen mee bezig waren”. En hij dacht ook aan hun kinderen en zag hen voor zijn geestesoog. (p145-147)
Terug uit de taiga bezocht Megre een school met een begenadigd stichter, die kinderen vanuit zichzelf liet leren en scheppen en hun eigen school liet bouwen. Ze konden doen wat ze het liefste wilden en leerden daarvan snel en doeltreffend. Die school was een ruimte van liefde, waarin kinderen zich verder konden ontplooien. Het was daar een grote gelukkige familie. Anastasia’s visie leek er werkelijkheid te worden. Zijn twijfels verdwenen. Toch kon hij “het niet laten om met haar in discussie te gaan, haar uitspraken in twijfel te trekken”. (p168)
Hij dacht na over zijn eigen opvoeding en onderwijs. "Iedereen wordt over één kam geschoren, alsof het allemaal robots zijn, alsof ze geen individualiteit bezitten. ‘Blijf zitten of anders...’ Je moet leven zoals door de samenleving gedicteerd wordt, aanrukken om in de oorlog te vechten zodra daartoe het bevel wordt gegeven. En vooral blindelings geloven wat je gezegd wordt.” (p169) Zo zijn mensen gemakkelijk aan te sturen.
Mensen gaan drinken of drugs gebruiken om te ontsnappen uit “de kooi van pure onderwerping”. Eerst wordt het communisme verheerlijkt. Later blijkt het “één en al het terreur en hypocrisie... De markt? Democratie! Dat is nu onze Waarheid!” (p170,171)
Er lijken te weinig geschikte leraren te zijn. “Wie heeft ons in het moeras geleid?... ‘De verkeerde levensweg wordt door iedereen zelf gekozen. De oogst van wat er gezaaid is...” We leren niet ons bewust te worden wie we in wezen zijn. "Wetenschappers hebben vernietigende producten uitgevonden... Degenen die er materieel voordeel van hebben voelen zich moreel onbevredigd, omdat ze in hun onderbewuste beseffen dat hun activiteiten schadelijk zijn... Ons systeem van kunstmatig levensonderhoud... is zo onvolmaakt dat al onze zogenaamde verworvenheden zullen omslaan in afschuwlijke rampen... De mogendheden staan nu al voor het probleem hoe ze zich tegen hun eigen wapens moeten verweren!... Misschien moeten we onze kinderen wel de vrijheid geven om zonder onze dogma’s op te groeien? En dan aan de kinderen vragen welke weg we moeten bewandelen en hoe?... voordat we hen onze moraal proberen in te prenten, zouden we eerst eens grondig moeten overdenken wat we eigenlijk zelf van het leven begrepen hebben. Zelf nadenken! En de dogma’s... naast ons neerleggen al, is het maar voor even.” (p172-178)
Stemmen
Sommige briefschrijvers vragen over stemmen die zij horen die zich aandienen als leraren. “Als de stemmen het hebben over hun eigen grootsheid, dan gebeurt dat vaak om iemands ego te strelen. ‘Ik ben zo geweldig, en van iedereen heb ik juist jou uitgekozen, jij zult mijn leerling zijn en je kunt je ook boven iedereen verheffen.’... ‘Maar hoe kom je van ze af?’”
“Je hoeft ze alleen maar te verstaan te geven: ‘Ga weg.., De gedachte van een mens is vele malen sterker...”
“Waaraan kunnen we aflezen of de stem een goede stem is?”
“Als je een warm gevoel krijgt... Als je het verlangen of de impuls tot scheppen in je voelt opkomen en een dorst naar zuivering... Als er alleen maar koele informatie komt, een opdracht of bevel... en als de bron die dit doorgeeft zich voorstelt als verheven en machtig, weet dan dat achter de zegening geen zegen schuil gaat.” (p179-183)
https://www.hetkanwel.nl/ecodorpen-nederland/
De natuur in?
Er zijn ook veel mensen die “weg willen uit vuile steden... om zich in een gemeenschap in de natuur te vestigen... op een schone plek in de natuur.” Anastasia vindt dat niet nodig. “Wat moet er dan van de steden worden?... Een geleidelijke beweging is noodzakelijk. Wie een stem hoort dat Anastasia hem naar de taiga roept, heeft het mis. “Als je bedoelingen goed zijn, verwerkelijk ze dan alsjeblieft daar waar je nu woont. Laat je liefde de mensen die in de buurt wonen verlichten.” (p186)
Anastasia houdt er niet van dat centra naar haar worden genoemd. “Als alle centra naar mij genoemd worden, ontstaat er een cultus, en dat mag niet gebeuren. Een cultus rondom een persoon of beeld leidt de mens altijd weg van de hoofdzaak en van zichzelf.” (p191)
Ze wil wel dat er heilige plaatsen zijn, waar mensen “verbinding krijgen met de wijsheid van het Universum... Ze zullen het niet vinden als ze er buiten zichzelf naar op zoek gaan, per slot van rekening zit Shamballa [zo’n plaats] bij iedereen van binnen, en wordt de uiterlijke manifestatie ervan door de mensen zelf opnieuw gecreëerd." (p196)
Ze stelt ook voor dat er bomen “worden geplant aan de rand van de stad, aan de oevers van de rivier, langs de wegen, tussen de huizen en in het centrum op de drukbezochte pleinen”’. (p197)
Wie is Anastasia?
Anastasia wordt door sommigen beschouwd als een godin of een verheven, buitenaards wezen. Door anderen, inclusief Megre soms, als gestoord, abnormaal, een ‘bosheks’ enz. Ze heeft geen papieren, staat nergens ingeschreven. Het is zelfs de vraag of ze werkelijk bestaat en niet slechts een fictie is van Megre, die haar realistisch beschrijft:
“Voor me zit een vrouw, jong, mooi, en uiterlijk nauwelijks verschillend van mensen in onze moderne samenleving. Het enige, nauwelijks merkbare verschil is dat haar lichaam een zeker moeiteloosheid vertoont, in haar houding, haar handgebaren, en vooral wanneer ze opstaat en loopt. Ze doet dit alles met buitengewoon gemak... die van een jonge atleet. Ze wekt de indruk dat ze zo licht is als een veertje, en tegelijk is ze fysiek heel sterk. Ze droeg mijn zware rugzak met gemak vijftien kilometer lang, waarbij ze mij ook nog ondersteunde. Tijdens de korte pauzes ging ze niet vermoeid liggen, maar bleef in beweging, ze verzamelde kruiden, masseerde mijn voet. En dat alles met gemak, uitgelatenheid en een vrolijke lach. Waar haalt ze al die levensvreugde vandaan?” Aanvankelijk vond hij haar aantrekkelijk, sexy. Maar later niet meer. Hij vindt haar onbegrijpelijk. “Ik heb het gevoel dat jij steeds verder weg bent, zelfs als je dichtbij bent... Een of ander kosmisch wezen...” (p207) Maar zij zegt nogmaals dat ze een vrouw is, een mens. Ze wil echter geen eigen huis en andere ‘normale zaken’.
“Hier is mijn ruimte... De ruimte van Liefde hier... en deze heilige plaats en deze ruimte van liefde schenk ik onze zoon”
“Maar waar is mijn ruimte van Liefde... Wat kan ik onze zoon schenken?”
“’De draad die de hele mensheid... en ieder mens afzonderlijk met de Schepper verbindt, hoeft alleen maar door iedereen begrepen en gevoeld te worden en dan zal het licht en de kracht weer vanuit de Bron naar iedereen doorstromen. Breid deze ruimte van Liefde uit, Vladimir. Creëer een ruimte van Liefde in de wereld waarin jij nu leeft. Voor onze zoon en voor alle kinderen van de Aarde: verander Aarde in een ruimte van Liefde.” (p207,208)
Megre vindt haar echter een fanaticus, een excentriekeling met “een vruchteloze droom”, als hij de hele Aarde moet veranderen. Een absurde taak, om de liefde van zijn zoon te verdienen. Anastasia wijst hem er rustig op dat het water en de lucht met de dag vervuilder wordt. Ze wil geen nieuwe leer, geen nieuwe religie. “’Mijn droom is door het Universum opgepakt, en weerklinkt nu in het hart van alle mensen en is al begonnen de mensen over de afgrond te tillen... Ik wens oprecht alleen maar het beste voor alle mensen... Met kinderlijke uitgelatenheid begon ze rond te tollen en te dansen... met een meisjesachtige onstuimige lach.” Ze waarschuwt tegen profeten, vooral onheilsprofeten, die “mensen de stuipen op het lijf hebben gejaagd”. Het gaat om “’inzicht te krijgen in het Hemelse... dat de grote werken van de Schepper niet langer bedekt worden onder de donkere mist van dogma’s en conventies... Plaats jullie zelf niet tussen God en de mensen... De Vader heeft geen middelaars nodig. De Waarheid is... in ieders ziel aanwezig” (p212-214)
Commentaar: een mens is geen middel maar een doel
Het derde boek zegt meer over de visie van Anastasia wat betreft wetenschap en opvoeding. Wetenschap dient in eerste instantie elitaire groeperingen, die bepalen in hoeverre wetenschappelijke vindingen de hele bevolking ten dienste komen. Deze tendens wordt versterkt als wetenschapsfinanciering verschuift van overheid naar industrie. Ook opvoeding en onderwijs dienen vaak om mensen ondergeschikt te maken aan een sociaal systeem dat eveneens vergaand beheerst wordt door elitaire groeperingen. In een democratie is er ook een politieke en economische elite, zoals o.m. Robert Michels met zijn ‘ijzeren wet van de oligarchie’ heeft laten zien (zie CM 101)
Vroeger hadden kerk en godsdienst grote invloed op opvoeding en onderwijs. In de huidige ‘kenniseconomie’ dient onderwijs in eerste instantie voor een toekomstig beroep en pas daarna voor persoonlijke en maatschappelijke vorming. Eigenlijk is een persoon dan geen doel meer maar een middel, een instrument dat wordt ingezet om de sociaaleconomisch systeem in stand te houden middels ingenieuze structuren van instrumentele rationaliteit. Dit leidt tot een omkering van de verlichting en bevrijding van de mensen zoals o.m. de Frankfurter Schule liet zien, met name Horkheimer en Adorno in Dialectiek van de Verlichting, zie vorig nummer, CM 74 en 130
De visie van Anastasia doet denken aan die van Rousseau en zijn ideeën over de natuurtoestand en onnatuurlijke beknottende sociale instituties. (Zie CM 138) Zij komt met een spiritueel en ecologisch gericht alternatief dat op de natuur is afgestemd, terwijl Rousseau zich meer in politieke richting begaf. Haar visie toont enige overeenstemming met de zgn. Iederwijs-scholen, die uitgaan van de behoeften van kinderen. Ze zijn geïnspireerd door de Sudbury-scholen in de VS en de natuurlijke opvoeding van Pestalozzi. Een zus die enige tijd op zo’n Iederwijs-school werkte, vond dat deze (te) weinig structuur en begeleiding boden, zeker in vergelijking met het gangbare onderwijs. Megre wijdt een hoofdstuk aan een school die volgens de visie van Anastasia zou functioneren, maar vanuit de visie van een Russisch hoogleraar is gesticht. Er is nog weinig bekend over dergelijke vormen van onderwijs. Diverse andere soorten bijzonder onderwijs zoals Montessori-, Dalton- en Vrije scholen gaan uit van een bepaald systeem. Een belangrijk algemeen principe is, dat een mens een doel is en geen middel en niet in een systeen gepast dient te worden.
Wat betreft de ‘didactiek’ en kennisoverdracht die vervat is in de Anastasia-boeken om haar kennis over te brengen, valt op dat de schrijver zelf mogelijke bezwaren, twijfels en tegenwerpingen van lezers opwerpt in zijn dialogen en discussies met Anastasia. Deze benadering komt overeen met socratische dialogen. Bovendien verpakt hij de kennisoverdracht in een spannend en verhaal met een zweem van romantiek. Het filosofisch gehalte doseert hij in hoeveelheden, die voor gemiddelde mensen verteerbaar zijn. Geen droge en taaie filosofie in ‘filosofenduits’, maar afwisselende levendige gesprekken in een oogstrelende natuurlijke omgeving, die lyrisch wordt beschreven.
De serie is zo opgebouwd dat de lezer meer wil weten en na elk boek achterblijft met vragen en mysteries, die steeds ten dele worden beantwoord. Behalve kennisoverdracht is er ook veel actie en zijn er geregeld uitstapjes en anekdotes. Er ontvouwt zich voortdurend en kleurrijk en afwisselend panorama, dat niet alleen de taiga betreft, maar ook de moderne stedelijke omgeving en historische locaties uit een mythisch verleden. Kortom, de boeken bieden lezers vele ingrediënten om tegemoet te komen aan uiteenlopende interessen: avonturen in verre landen, sciencefiction-achtige intermezzo’s, arcadische en idyllische taferelen, socratische dialogen, filosofische reflecties en spannende verhalen vol mythische symboliek. Steeds komen wezenlijke thema’s naar voren, waarin mensen hun weg zoeken, van opvoeding tot natuurbehoud en milieueducatie, van macht en manipulatie tot wezenlijke waarden als liefde en vrijheid.
Bijlage: ‘Geef ze takken, water en zand en kinderen spelen wél buiten’
In Trouw (6 april ’24) stond een stulkje met bovenstaande kop. De schrijfster betrapte jongen die stenen gooiden en “zei dat ze ook iets anders kunnen doen: een hut bouwen bijvoorbeeld... ‘Dat willen we wel doen maar er zijn hier nergens takken’... Hij had gelijk...We hebben een omgeving gecreëerd die hen sowieso te weinig uitnodigt om lekker buiten te spelen... Beeldschermen vormen zeker een forse belemmering voor het buitenspelen.”
“Wat we in elk geval kunnen doen is de buitenruimte wat gevarieerder inrichten... zodat kinderen kunnen rennen, springen, balanceren... Zorg voor verstopplekken: grotere struiken of bosjes geven ruimte om hutten te bouwen en verstoppertje te spelen. Plant bomen: wanneer lage takken niet worden verwijderd, kan een boom uitgroeien tot een mooie klimboom... Geen veilige tegels maar zand... water: een slootje, wadi, waterpomp. Kinderen kunnen zich er eindeloos mee vermaken!”
“Vorige week zag ik vier jongens die het bos introkken en dagenlang werkten aan een hut... en een wateropvangsysteem... Als de omstandigheden gunstig zijn is buitenspelen nog even heerlijk als vroeger.” Het roept herinneringen op aan onze kindertijd en die van onze kinderen, die meer dan nu het geval lijkt, zich vooral buiten in de natuur afspeelde.