Zeven jaar Syrië
Civis Mundi Digitaal #57
door Jan de Boer
De koerdische enclave Afrin is na hevige strijd bezet door het Turkse leger En het bolwerk Ghouta van de rebellen op een steenworp van Damascus, gaat zieltogend ten onder in de strijd tegen het Syrische leger. In zeven jaar tijd is om met Antonio Guterres, de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, te spreken Syrië de absolute hel op deze onherbergzame planeet geworden. Nu in maart zeven jaar geleden ontketenden de Syrische machthebbers in het nauw gedreven door
vreedzame manifestaties van de bevolking die meer vrijheden eisten , deze hel. De eerste doden vielen in Deraa drie dagen nadat daar de opstand uitbrak. Nu heeft, met dank aan Le Monde voor deze gegevens , het aantal doden het getal van 350.000 bereikt om van de honderdduizenden gewonden maar niet te spreken. Het niets ontziende Syrische bewind heeft in deze jaren rond de 500.000 personen opgepakt, waarvan 60.000 zijn vermoord in kerkers waar systematisch gefolterd en verkracht werd en wordt. Om het opstandige volk te onderdrukken en te verslaan werden ook regelmatig chemische wapens, sarin en chloorgas, ingezet. Oud-president Obama van de Verenigde Staten en later Donald Trump en ook de Franse president Macron spraken daarbij van een " rode
lijn " die indien deze zou worden overschreden, zij daarvoor het Syrische regime zouden straffen. Bachar el Assad en zijn misdadige clan ontkenden en ontkennen alles en trokken zich van de waarschuwingen niets aan. Van de 23 miljoen inwoners van Syrië heeft de helft huis en haard moeten verlaten en 5, 4 miljoen Syriërs hebben hun toevlucht in het buitenland gezocht.
Het gewapende conflict van het misdadige regime van Bachar el Assad en zijn in opstand gekomen bevolking internationaliseerde al gauw. Syrië werd het speelveld van de van overal ter wereld gearriveerde djihadisten terwijl de Islamische Staat een flink deel van het land beheerste. Op Syrisch grondgebied werd en wordt een soort miniatuur Derde Wereldoorlog gevoerd. Iran en later Rusland snelden het regime van Bachar el Assad te hulp, terwijl nog later Amerika deel nam aan de strijd tegen de Islamitische Staat en Turkije tegen de Koerdische strijdkrachten vocht en vecht. Steden werden met zware beschietingen en bombardementen in puin gelegd waarbij de Amerikaanse en Russische strijdkrachten hun nieuw ontwikkelde wapens in de praktijk uittestten. Behalve de door de internationale gemeenschap noodzakelijk geachte oorlog tegen de Islamitische Staat na de aanslagen in Europa, hebben andere buitenlandse interventies vooral bijgedragen aan een verdere radicalisering van de chaos. Iran en Rusland steunen de buiten alle proporties criminele politiek van Bachar el Assad. Het sjiitische Iran om zijn invloed in de regio uit te breiden ten koste van het soennitische Saoedi-Arabië en het Turkije van Erdogan, Rusland om zijn legerbases bij de Syrische Middellandse zeekust veilig te stellen en uit te breiden en zo Poetin in Rusland populait te laten blijven. Immers ook Hitler bleef populair in Duitsland zolang er militaire succes waren. Het Turkije van Erdogan steunend op de ontredderde mohammedaanse brigades van het vroegere Syrische vrije leger, vecht tegen de koerdische strijdkrachten die de beste bondgenoten waren van de onder het bevel van Amerika staande coalitie in de strijd tegen de Islamitische Staat.
Nu na de val van Afrin , dat in de Russische invloedssfeer lag en waaruit Rusland zijn troepen had teruggetrokken ten behoeve van het Turkse leger, zou het volgende doel van het Turkse leger Manbij kunnen zijn dat binnen de invloedssfeer van Amerika ligt. In dat geval krijgen we de surrealistische situatie , dat Turkije, een lid van de NAVO, een Koerdisch gebied aanvalt, waar Amerikaanse troepen, in ieder geval politiek gesteund door alle andere NAVO -partners, gelegerd zijn. Ieder land probeert over de rug van het arme Syrische volk er zijn belangen veilig te stellen.
Waar zeven jaar geleden manifestanten op zijn mist wat meer vrijheid en sommigen ook de val van dictator Bachar el Assad eisten, nu is er geen enkele Syrier meer die zich het einde van deze hel op aarde kan indenken. Tegenover deze niet voor te stellen brute gewelddadigheid die alle ook door de Verenigde Naties gepropageerde universele waarden met voeten treedt, schijnt de rest van de wereld, verveeld na zeven jaar berichtgeving, alles wat lijkt op inlevingsvermogen en mededogen verloren te hebben.
De hellepoort in Syrië blijft mee daardoor voor de opgejaagde en verjaagde Syrische bevolking open staan.