Een suf gepraat land

Civis Mundi Digitaal #117

door Mathieu Wagemans

Je kunt geen tv of radio aanzetten en geen krant lezen, of het wemelt van discussies over het te voeren coronabeleid. Logisch ook, want het virus heeft ingrijpende consequenties, natuurlijk op de eerste plaats voor wie geïnfecteerd raakt. Maar ook capaciteitsproblemen in de zorg vragen om aandacht en niet te vergeten de effecten op economisch gebied. Ondernemers in allerlei sectoren worden hevig geraakt door de coronacrisis.

Wat opvalt is dat wij allemaal uitgesproken opvattingen hebben over oorzaken, gevolgen en de vraag welke maatregelen wenselijk en nodig zijn. Het is een kenmerk van een open samenleving dat er volop ruimte is voor debat. We hechten terecht zeer aan de vrijheid van meningsuiting. Tegelijkertijd worden we met problemen geconfronteerd die niet worden opgelost door er enkel over te discussiëren. Die zijn ook niet individueel op te lossen, maar vragen een gezamenlijke aanpak zodat wordt voorkomen, dat de inspanningen van velen door enkelingen kunnen worden gefrustreerd.

Onzekerheid

Uiteindelijk moet een land worden bestuurd. Dat betekent dat er keuzes moeten worden gemaakt. Die gaan altijd gepaard met onzekerheid. Vraagstukken zijn zo ingewikkeld, dat lastig te voorspellen valt wat de juiste besluiten zijn. Met die onzekerheid kunnen we niet zo goed omgaan. We vinden dat besluiten aan een uiterste perfectie moeten voldoen en hebben de neiging discussies tot in de kleinste details voort te zetten in plaats van in actie te komen. En als er besluiten worden genomen, vallen we over elkaar heen met bakken kritiek. Daarmee frustreren we de voortgang en uitvoering en bevestigen we vervolgens ons eigen (on)gelijk.

We houden ons niet aan de regels en verwijten de overheid vervolgens dat de maatregelen niet werken. Dubbelheid regeert. Dat geldt niet enkel met betrekking tot het coronabeleid. Het onderliggende probleem is, dat velen niet langer gezag erkennen, of er onmogelijke eisen aan stellen. De overheid is tot die perfectie niet in staat, wijzelf overigens ook niet. Niettemin geven wij vaak voorrang aan onze eigen opvattingen. Het individuele dient, zo vinden velen, voorrang te hebben boven het gezamenlijke. De individuele levenssfeer dient tot in de kleinste details te worden gerespecteerd.

Ingewikkeld

Bij het negatieve beeld van de overheid werkt natuurlijk ook mee, dat de overheid er herhaaldelijk zelf een rotzooitje van maakt. Denk aan de ellende rond toeslagen. Maar geldt ook daar niet, dat de regelingen zo verfijnd en dus zo ingewikkeld in elkaar zitten, dat ze nauwelijks meer uitvoerbaar zijn? Altijd weer uitzonderingen bedenken met daarbij in detail uitgewerkte criteria, werkt niet. Iedere regeling wordt zo een walhalla voor juristen.
Zie het planologisch beleid met zijn onnavolgbare definities en procedures. Wie over juridische kennis beschikt of over de centen om die aan te trekken, krijgt gedaan wat anderen niet lukt. De verfijnde opvattingen over gelijkheid en het uitsluiten van discriminatie verkeren zo in hun tegendeel. In het streven naar een rechtvaardige samenleving construeren we  soms tegelijkertijd onrecht. Dat was nooit de bedoeling, maar is wel een feitelijk bijeffect.

Een ander voorbeeld. Het politie-optreden bij rellen wordt vaak zo genuanceerd gefileerd – was het wel volgens de regels? – dat het de slagkracht van de politie geen goed doet. Overtreders van regels worden daarentegen meer dan eens met begrip tegemoet getreden.

Kortom, is het streven naar irrealistische volmaaktheid niet een van de oorzaken dat we gaandeweg onze eigen onmacht stevig hebben georganiseerd? Leggen we de lat voor de overheid niet op een onbereikbare hoogte? Verwachten we niet van de overheid resultaten, waartoe we zelf ook niet in staat zijn?
Hoe dan ook, blijven discussiëren over daadkracht leidt op zichzelf niet tot daadkracht. Een kritische houding is onmisbaar, maar uiteindelijk komt verandering slechts tot stand door in actie te komen. Een oorlog win je nu eenmaal niet door te blijven overleggen over het eerste schot. Dat geldt ook voor het bestrijden van een aanval van een virus.

Mathieu Wagemans is Raadslid voor de plaatselijke partij Ronduit Open in Leudal www.ontganiseren.nl